Św. Kazimierza Królewicza, patrona Wilna
4 marca
Kazimierz urodził się na Wawelu w październiku 1458r., jako drugi syn króla Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuskiej, córki cesarza Niemiec - Albrechta II. Do dziewiątego roku życia księcia wychowywała matka, później jego edukacją zajął się Jan Długosz- kanonik krakowski i historyk. Gdy Kazimierz miał 17 lat do grona jego nauczycieli dołączył Filip Kallimach- humanista.
Wśród braci odznaczał się Kazimierz wybitnymi zdolnościami, zwłaszcza pobożnością i wyjątkową czystością ducha oraz pilnością, łatwo zjednywał sobie ludzi, nie pociągały go hałaśliwe zabawy, chętnie przebywał wśród ubogich dzieląc się z nimi własnymi oszczędnościami. Wiele godzin spędzał na modlitwie u stóp ołtarza Matki Bożej lub przed zamkniętą bramą kościoła. Był gorliwym czcicielem Eucharystii i Maryi.
Gdy Kazimierz miał 12 lat przybyło do niego poselstwo węgierskie, by ofiarować mu koronę. Kazimierz wyruszył na Węgry, jednak zmuszony przez Macieja Korwina - powrócił do Polski. Odtąd towarzyszył ojcu w życiu politycznym i zajmował się sprawami państwowymi w Polsce; do chwały tego świata nie przywiązywał jednakże większej wagi.
Przypuszcza się, że w 1481r. Kazimierz (złożywszy ślub czystości) zrezygnował z małżeństwa z córką cesarza niemieckiego- Fryderyka II.
Choroba piersiowa przy surowym trybie życia podkopywała tymczasem siły królewicza. W 1483r. ojciec wezwał go do Wilna, gdzie, jak sądzono, był lepszy klimat. Kazimierz dotarł do Grodna i tam, z rodzicami, spędził Boże Narodzenie. Wtedy też lekarze zaczęli nalegać, by złamał ślub czystości lub poprosił o dyspensę i pomyślał o małżeństwie mniemając, iż przyczyni się to do poprawy jego zdrowia. Kazimierz z oburzeniem odrzucił tę propozycję.
Jego zdrowie pogorszyło się w styczniu. Zmarł na gruźlicę 4 marca 1484 roku. Zwłoki Kazimierza przewieziono do Wilna i złożono do grobu w katedrze. Do trumny włożono mu ulubioną pieśń: " Omni die Mariae", przypisywaną dzisiaj św. Bernardowi (przez długi czas za jej autora uważano właśnie Kazimierza).
Kanonizacja św. Kazimierza odbyła się w roku 1522. Bulla kanonizacyjna zaginęła jednak w drodze, dlatego papież Klemens VII polecił ją na nowo sporządzić (1602r.) i przepisał cześć liturgiczną św. Kazimierza całemu Kościołowi.
***
Kto troszczy się o drugich, nie ma czasu, by się zestarzeć.
***
Ale są takie krzyże ogromne,
gdy kochając- za innych się kona-
To z nich spada się, jak grona wyborne-
W Matki Bożej otwarte ramiona.
(Jan Twardowski)
***
MODLITWA
św. Kazimierzu,
żyjąc na świecie, ale nie dla świata, wybrałeś drogę pokornej miłości wiedząc, że tylko
w Bogu jest wesele i pełnia szczęścia. Jakże jest trudno wzgardzić zaszczytami i w głębi serca pozostać ubogim, jakże niełatwo wśród pokus młodości zachować czystość!
Naucz nas szukać woli Pana i czułą matkę znajdować w Maryi.
(z litanii do św. Kazimierza)
***
W roku 1999 w Radomiu, przy parafii św. Kazimierza powstał Ośrodek Duszpasterski "Kazimierzówka", z którego korzystają głównie dzieci z rodzin ubogich i patologicznych. Dzieci uczestniczą w różnego rodzaju zajęciach, otrzymują darmowe posiłki, odzież i obuwie
oraz (przy pomocy wolontariuszy) odrabiają lekcje.
Osoby starsze i ubogie korzystają tam również z darmowej opieki lekarskiej.
Opracowała Maria Krasnosielska