Wspomnienie św. Anzelma, biskupa i doktora Kościoła
21 kwietnia

Anzelm urodził się we Włoszech w roku 1033. Jego ojciec lubił używać życia, matka była osobą głęboko religijną i głównie jej Anzelm zawdzięczał religijne wychowanie. W wieku 15 lat Anzelm postanowił zostać mnichem, mnisi habit przywdział, kiedy miał lat 27. Studiował pod kierunkiem słynnego mistrza scholastyki, Lanfranka z Pawii. Następcą swego nauczyciela został w roku 1093, objął też biskupstwo Canterbury. Żarliwe protesty przeciw niesprawiedliwości króla Williama Rufusa ściągnęły na niego gniew monarchy.
W latach 1097 - 1098 odbył pielgrzymkę do Rzymu; po drodze zatrzymał się w klasztorze w Kalabrii, gdzie napisał dzieło na temat Wcielenia. Uczestniczył w synodzie w Bari i swoimi modlitwami powstrzymał papieża od ekskomunikowania króla Anglii. Protestował również przeciwko sprzedawaniu majątków i godności kościelnych, za co został skazany na wygnanie.

Podczas podróży Anzelm napisał kilkanaście rozpraw metafizycznych. Na swoje biskupstwo powrócił dopiero po śmierci króla Williama Rufusa w roku 1100. Jednak i z nowym królem nie mógł znaleźć wspólnego języka, przedsięwziął więc drugą pielgrzymkę do Rzymu. Papież Pascal II, podobnie jak poprzednio Urban II, postawił go na arcybiskupstwie Canterbury. Do Anglii powrócił w roku 1106. Zmarł w roku 1109, pochowany został tamtejszej katedrze.

Dzieła św. Anzelma miały duży wpływ na filozofię i teologię katolicką. W tej dziedzinie zasłynął jako zwolennik ontologicznego argumentu na istnienie Boga. Anzelm był również energicznym obrońcą praw Kościoła wobec władzy świeckiej.

***

Jeśli ludzie bywają dobrzy tylko dlatego, że boją się kary i oczekują nagrody, to jest to powód do zmartwienia.

(Albert Einstein)

Opracowała Maria Krasnosielska