Św. Katarzyny Sienieńskiej,
patronki Europy, dziewicy i doktora Kościoła
29 kwietnia

Św. Katarzyna urodziła się w Sienie, we Włoszech, w r. 1347. Od wczesnego dzieciństwa obdarzona była niezwykłymi łaskami. Rodzice, chcąc wydać ja za mąż, sprzeciwiali się pobożnym skłonnościom córki a nawet prześladowali ją. Katarzyna mężnie i z radością znosiła wszelkie niedogodności i nie rezygnowała z obranej drogi. W końcu rodzice pogodzili się z jej decyzją i zgodzili na wybór własnej drogi życiowej.

W roku 1365 Katarzyna przywdziała habit trzeciego zakonu dominikańskiego. Miała dwadzieścia lat, gdy Chrystus objawił jej przez mistyczny symbol pierścienia małżeńskiego, że darzy ją szczególną miłością - było to zwieńczeniem głębokiego i osobistego zjednoczenia Katarzyny z Bogiem, dojrzewającego co prawda nie w murach klasztoru lecz w ukryciu i kontemplacji "wewnętrznej celi". Gdy w roku 1374 wybuchła zaraza - Katarzyna heroicznie opiekowała się chorymi i spieszyła z pomocą umierającym. Odtąd zaczęto uważać ją za wcielenie dobra, a dzięki jej naukom nawróciło się tysiące osób. Wielu ludzi, w tym także duchowni, tworzyło krąg jej uczniów, uznając dar duchowego macierzyństwa Katarzyny. Dwa lata później wyruszyła do Awinionu, aby wstawić się u papieża za Florentczykami, którym, za spiskowanie przeciwko świeckiej władzy Stolicy Apostolskiej, groziły surowe kary. Również dzięki niej papież Grzegorz XI powrócił z Awinionu do Rzymu, do grobu św. Piotra.

Katarzyna dowodziła, że w społeczeństwie kierującym się wartościami chrześcijańskimi żaden przedmiot sporu nie jest na tyle poważny, aby wolno było stawiać prawo siły ponad racjami rozumu. Królom przypominała, że nie wolno im rządzić tak, jak gdyby państwo było ich własnością, a od duchownych domagała się ścisłego przestrzegania zasad w życiu i w posłudze pasterskiej. Niezwykłe wrażenie robił swobodny, zdecydowany i ostry ton, jakim napominała księży, biskupów i kardynałów mówiąc, że z ogrodu Kościoła należy wyrwać gnijące rośliny i zastąpić je młodymi sadzonkami.

Katarzyna dożyła początku wielkiej schizmy; do kardynałów i książąt pisała listy ostrzegając ich przed złem, które schizma może spowodować oraz gorliwie zabiegała o usunięcie podziałów i bezwarunkowe zachowanie komunii. Zmarła w wieku trzydziestu trzech lat, w roku 1380. Pozostawiła po sobie 381 listów, będących świadectwem jej mistycyzmu i niezwykłej duchowości oraz wybitne dzieło pt: "Dialog".

Papież Paweł VI nadał jej w r. 1970 tytuł doktora Kościoła. Obok św. Brygidy Szwedzkiej i św. Teresy Benedykty od Krzyża jest ona współpatronką Europy.

***



Nigdzie dobroć nie mówi do nas piękniej i dobitniej,
niż w cichym świecie małych rzeczy.
To wydaje się dziwne,
jednakże jest łatwe do zrozumienia.
Głos dobra mówi prawie zawsze cicho.
I tylko w ciszy
można dobrze zrozumieć ciche głosy.

(Hans Margolius)



***



Sens życia polega na tym, aby cieszyć się z niego
i czynić go piękniejszym dla każdej ludzkiej istoty.

(David Ben Gurion)






Opracowała Maria Krasnosielska