Wspomnienie św. Benedykta, opata, patrona Europy
11 lipca

Imię "Benedykt" pochodzi od łacińskiego przymiotnika - benedictus - oznaczającego: błogosławiony, szczęśliwy.

Benedykt urodził się w Nursji (Włochy) ok. roku 480. Zrażony rozpustą szerzącą się w stolicy pozostawił Rzym i rozpoczął pustelnicze życie w samotnej pustelni pod Subiaco. O ascezie chrześcijańskiej pouczył go osiadły niedaleko pustelnik, św. Roman.
Wieść o świętości Benedykta skupiła wokół niego sporą liczbę uczniów (benedyktynów). Dla nich wzniósł klasztory, w których żyli we wspólnocie wg przepisanej przez niego reguły pozwalającej prowadzić ascetyczne życie. W roku 529 Benedykt wyjechał z Subiaco do Monte Cassino i tam założył wielkie opactwo, które stało się ośrodkiem życia religijnego w Europie.
Umiar we wszystkim był fundamentalną cechą stworzonej przez Benedykta reguły zakonnej, która od tego czasu stała się podstawą życia klasztornego dla wszystkich zakonów i kongregacji Europy Zachodniej - była niejako modelem mniszego życia dla innych zgromadzeń, np. dla Zakonu Benedyktynek, którego założycielką była bliźniacza siostra Benedykta - św. Scholastyka. Reguła św. Benedykta ukazuje drogę do religijnej doskonałości poprzez praktykę panowania nad sobą, umartwienia, pokorę, posłuszeństwo, modlitwę, ciszę, odosobnienie i odłączenie się od świata oraz jego trosk.
Dewizą życia Benedykta stała się łacińska maksyma: "Ora et labora", tzn. "Módl się i pracuj" - to dzięki niej (zakładane w całej Europie) klasztory benedyktyńskie zaczęły od nowa budować cywilizację miłości, rozumu i moralnego ładu. Z tradycji benedyktyńskiej wywodzi się również słynne powiedzenie św. Bernarda z Clairvaux: serva ordinem et ordo servabit te, tzn.: zachowuj ład, a ład zachowa ciebie.
Benedyktowi i jego współbraciom średniowieczna Europa zawdzięcza rozwój szkolnictwa, nauki, rzemiosła i sztuki. To zakonnicy uczyli ludzi uprawy roli, hodowli bydła, budowy domów i kościołów oraz medycyny. Ich działalność, naznaczona ewangeliczną miłością bliźniego, koncentrowała się na trzech najważniejszych w średniowieczu instytucjach: szkolnictwie, szpitalu i klasztorze. Benedyktyni każdego dnia oddawali się także (za przykładem założyciela) lectio divina -tzn. lekturze Biblii, czerpiąc z niej siły do dobrego życia.
Benedyktyni przez prawie sześć wieków (VI-XII) byli największą społecznością zakonną, do Polski dotarli wraz ze św. Wojciechem, tu najsłynniejszym opactwem jest Tyniec pod Krakowem.

Św. Benedykt zmarł 21 marca 543 r. po przyjęciu Komunii Św. - stojąc przed ołtarzem na Monte Cassino.
Papież Paweł VI ustanawiając go patronem Europy podkreślił wielkie zasługi Benedykta w procesie cywilizowania i kształtowania duchowego oblicza naszego kontynentu.
Św. Benedykt patronuje również Stowarzyszeniu Opus Dei, architektom i speleologom. Przedstawiany jest najczęściej w benedyktyńskim habicie, z krzyżem w dłoni. Jego atrybutami są: anioł, kruk z chlebem w dziobie, wiązka rózg.

Dzisiejszemu człowiekowi św. Benedykt proponuje: przede wszystkim żyj tak, aby Bóg był w centrum, żyj prawdziwie - reszta z tego wyniknie.

"Na postać św. Benedykta jako ratującego Europę, a może i świat przed ideową degrengoladą wskazał jednoznacznie kard. Joseph Ratzinger, przybierając jako papież imię Benedykt XVI. Mało kto wie, że trzy tygodnie przed wyborem - 1 kwietnia 2005 r. ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary w klasztorze św. Scholastyki w Subiaco odebrał nagrodę św. Benedykta, przyznawaną przez Fundację "Życie i Rodzina". Motywem przyznania tego prestiżowego wyróżnienia było zaangażowanie się kard. Ratzingera w obronę chrześcijańskich korzeni Europy, głównie podczas dyskusji poświęconej konstytucji europejskiej oraz chrześcijańskiej tradycji naszego kontynentu i Kościoła" (Niedziela, nr 28, 2006 r.).



***



W pobożnej ciszy budujemy swą wiarę i nie zakłóci jej zwodniczy głos szatana.

Peter Halne



Wspólnota nie jest sumą interesów, ale sumą ofiar.

Antonie de Saint - Exupery



Panie, obdarz mnie chociaż częścią takiej samodyscypliny, która innych stawia wyżej od siebie, aby możliwe stało się zaistnienie wspólnoty.






Opracowała Maria Krasnosielska