Wspomnienie św. Klary, dziewicy
11 sierpnia

Klara, duchowa siostra św. Franciszka, przyszła na świat w Asyżu, w bogatej patrycjuszowskiej rodzinie (1193). Od dzieciństwa nosiła w sobie pragnienie oddania swego życia Chrystusowi. Po spotkaniu z głoszącym w katedrze kazania Franciszkiem postanowiła rzucić świeckie życie - habit zakonny przyjęła z jego rąk w Porcjunkuli w Niedzielę Palmową - 18 marca 1212 roku, wtedy też ścięła włosy.
Początkowo Klara przebywała w żeńskim klasztorze benedyktynek w Bastii - tutaj, mimo sprzeciwu krewnych i przyjaciół, umocniła się w swoim postanowieniu. Przyłączyła się do niej siostra, Agnieszka. Za radą św. Franciszka obydwie przeniosły się do innego domu, nieopodal kościoła św. Damiana. Wkrótce dołączyła do nich matka wraz z kilkoma paniami z wysokich rodów szlacheckich. W ten sposób powstało zgromadzenie Pań Ubogich, zwane później drugim zakonem św. Franciszka (klaryski), oficjalnie uznane w roku 1215.
W ciągu kilku lat Klara założyła szereg klasztorów, a jej zakon zaczął działalność w Niemczech i na Węgrzech,
Zakonnice prowadziły bardzo surowy tryb życia i poddawały się najrozmaitszym umartwieniom (np. nie nosiły obuwia, spały na gołej ziemi, odzywały się tylko w razie konieczności, praktykowały post).
Klara kierowała się zawsze duchem ubóstwa - nie dbała o wartości materialne (nawet dla swego klasztoru), a odziedziczoną po ojcu fortunę (po przywdzianiu habitu) rozdała potrzebującym. Gdy papież Grzegorz IX, a później jego następca - Innocenty IV, oferowali klasztorowi finansowe wsparcie, Klara odmówiła - zdawała sobie sprawę z tego, że pieniądze powodować mogą spory i konflikty.
Podanie mówi, że kiedy armia Fryderyka II pustoszyła dolinę Spoleto, żołnierze podeszli pod klasztor, a kilku z nich starało się (po przystawionej do murów klasztornych drabinie) wedrzeć do środka - Klara stanęła w oknie i trzymając monstrancję rozpoczęła modlitwę. Przerażeni napastnicy uciekli.

Klara zmarła 11 sierpnia 1253 roku.
Jest uważana za patronkę osób z chorymi oczyma.

***

Możesz zmierzyć miłość, którą żywisz do jakiejś osoby tym,
co jesteś gotowy dla niej zrobić.
Jeśli chcesz wiedzieć, jak bardzo kochasz Boga, zadaj sobie pytanie,
co jesteś gotów dla Niego uczynić.

(Ojciec Livio Fanzaga)

Opracowała Maria Krasnosielska