Wspomnienie św. Grzegorza Wielkiego,
papieża i doktora Kościoła
3 września

   Urodził się ok. roku 540 w Rzymie, pochodził z rodziny senatorskiej. Otrzymał wykształcenie prawnicze i klasyczne. Po śmierci ojca rodzinny pałac zamienił na klasztor benedyktyński a pozostały majątek rozdał ubogim. Od roku 572 był prefektem Rzymu, odpowiadał za bezpieczeństwo i obronę miasta. W swojej służbie politycznej stawał po stronie Kościoła - ostatecznie zrezygnował z kariery politycznej uważając, że nie da się pogodzić służby Bogu i światu. Grzegorz oddał się modlitwie, kontemplacji i gruntownym studiom Pisma Świętego, poznawał też pisma Ojców Kościoła. Za swojego mistrza duchowego uznał św. Augustyna. Przez siedem lat był przedstawicielem papieża na dworze cesarza w Konstantynopolu, zyskując duże uznanie u cesarzy Tyberiusza i Maurycjusza. Po śmierci Pelagiusza II (590 r.) wybrany został na papieża.

Grzegorz wsławił się jako gorliwy duszpasterz, opiekun ubogich i autor znakomitych dzieł teologicznych. Jego pontyfikat uznany został za szczególnie ciekawy i owocny w wielu dziedzinach życia kościelnego (Grzegorz uporządkował śpiew liturgiczny, zwany później chorałem gregoriańskim; okazał się też doskonałym organizatorem i zarządcą dóbr kościelnych).

Zmarł 12 marca 604 roku.
Jest jednym z czterech wielkich doktorów Kościoła Zachodniego.
Uważany jest za patrona uczonych, nauczycieli, muzyków i murarzy. Wzywa się go w przypadku artretyzmu i zarazy.



***

Panie, oceń moją życiową drogę. Przebudź mnie z odrętwienia i miernoty. Odnów we mnie pamięć o podstawach mojej wiary i mego powołania.






Opracowała Maria Krasnosielska