Św. Mikołaja, biskupa
6 grudnia

Mikołaj to imię wywodzące się z jęz. greckiego, od rzeczownika nike - zwycięstwo, połączonego ze słowem laos - lud. Może ono oznaczać człowieka, który inspiruje lud do zwycięstwa albo jest symbolem zwycięstwa wśród ludu.
W wykazach hagiograficznych jest wyliczonych wielu świętych noszących to imię.

Mikołaj, biskup urodził się ok. 270 r. w mieście Patara (Azja Mniejsza). Pozostałe informacje na jego temat mają swoje źródło w legendach - dziś trudno już naukowo oddzielić fakty prawdziwe od wymyślonych. Prawdopodobnie pochodził on z bogatej rodziny chrześcijańskiej, troszczącej się o ubogich. Ponieważ był jedynakiem, rodzice otoczyli go szczególną opieką - rozsądną i pełną miłości, zadbali również o jego rozwój duchowy i wykształcenie (był on słuchaczem nauk Metodiusza - biskupa Patary, autora wielu wybitnych dzieł teologicznych). Z domu rodzinnego wyniósł Mikołaj wrażliwość na potrzeby drugiego człowieka, co stało się szczególnie widoczne, gdy po śmierci rodziców umiejętnie zarządzając majątkiem chętnie dzielił się z potrzebującymi.
Z tego okresu jego życia pochodzi legenda mówiąca, że ułatwił on wyjście za mąż trzem ubogim pannom, które oprócz dobrych cech charakteru i urody musiały też posiadać odpowiedni majątek. Mikołaj, znając problemy ojca, który nie mógł zebrać wiana dla swoich trzech córek, dyskretnie - pod osłoną nocy, podrzucił pod drzwi ich domu odpowiedni posag, umożliwiający im zamążpójście. Również jako biskup Miry Mikołaj zdobył sobie uznanie u wiernych gorliwością duszpasterską i szczególną troską o biednych.
Pewne świadectwa potwierdzają, że Mikołaj był uwięziony podczas prześladowań za Dioklecjana. Miał też uczestniczyć w pierwszym soborze powszechnym w Nicei (325 r.), gdzie w sposób znaczący przyczynił się do potępienia błędów Ariusza.
Zmarł on 6 grudnia między rokiem 345 a 352. Zarówno świadectwa pisane, jak i badania archeologiczne wskazują na to, że ciało Mikołaja pochowano w Mirze, gdzie do dnia dzisiejszego zachowały się ruiny kościoła pod jego wezwaniem. W 1087 r. relikwie świętego, w obawie przed zbeszczeszczeniem ich przez muzułmanów, zostały przewiezione do Bari (południowe Włochy), gdzie wystawiono bazylikę pod jego wezwaniem.

Pierwsze świadectwa mówiące o kulcie św. Mikołaja pochodzą z VI wieku. Kult ten zrodził się w Mirze i Konstantynopolu, a następnie rozszerzył się po całym świecie.

Święty Mikołaj pokazuje, jak praktykować uczynki miłosierne w sposób dyskretny, aby nikogo nie onieśmielać. Jest wrażliwy na biedę materialną i duchową człowieka. Przez dzieci jest postrzegany jako człowiek niosący szczęście, ale powinien być także przyzywany jako święty chcący ratować każdą rodzinę. Legenda o św. Mikołaju leży u źródeł chrześcijańskiej tradycji obdarowywania najbliższych prezentami.



Mikołaj z Flue urodził się 12 kwietnia 1417 r. w środkowej Szwajcarii. Imię otrzymał na cześć św. Mikołaja, biskupa Miry. Matka pragnęła wpoić w syna cechy osobowości, którymi odznaczał się święty biskup. Uczyła go pokory, miłości bliźniego, modlitwy i wrażliwości na potrzeby najbiedniejszych. Mikołaj jako dziecko był pasterzem, a w wieku 19 lat wstąpił do wojska - podobno w jednej ręce trzymał broń a w drugiej różaniec. Po powrocie z wojska Mikołaj poślubił miejscową dziewczynę, Dorotę Wyss, z którą miał dziewięcioro dzieci i tworzył wzorową rodzinę. Przez całe życie Mikołaj czuł powołanie do kontemplacji. Gdy miał ok. 50 lat pragnienie to nasiliło się. Dwa lata zastanawiał się nad dalszym swoim życiem i po naradzie ze spowiednikiem powziął decyzję o opuszczeniu rodziny. Żona zgodziła się, aby Mikołaj wiódł życie pustelnika. Znalazł zaciszne miejsce w lesie i przy pomocy ludzi wybudował coś w rodzaju pustelni i kapliczkę. Tam oddawał się rozmyślaniom nad Bożymi tajemnicami i pomagał przychodzącym do niego ludziom.

Zmarł 21 marca 1487 r. ( w dniu, kiedy Kościół czci św. Benedykta, jednego z głównych patronów Europy), pochowany został na cmentarzu parafialnym, aby chorzy mieli dostęp do grobu, bowiem już za życia Mikołaja - przez jego wstawiennictwo - zdarzały się uzdrowienia. Świętym ogłosił go papież Pius XII w dniu 15 maja 1947 roku.

***

Każdy człowiek zobowiązany jest przyczyniać się,
ile w jego mocy,
do dobra drugich,
i zaiste nic nie wart jest ten,
kto nikomu do niczego się nie przydaje.

(Kartezjusz)

Człowiek ujawnia swoją osobowość w sposobie traktowania bliźnich.

(Kard. Stefan Wyszyński)

Drogi prowadzą zawsze do ludzi.

(Antonie de Saint - Exupery " Mały Książe")

Opracowała Maria Krasnosielska