Wspomnienie św. Polikarpa, biskupa i męczennika
23 lutego

Polikarp urodził się ok. roku 70, dorastał w Smyrnie (dziś Izmir w Turcji). Jego życie można poznać na podstawie "Dziejów Kościoła w Smyrnie", streszczonych następnie przez Euzebiusza - jest to autentyczny dokument z pierwszych lat chrześcijaństwa.
Polikarp wiarę chrześcijańską przyjął już jako młody człowiek. Należał do uczniów Jana Ewangelisty, który mianował go ok. roku 100 biskupem Smyrny. Polikarp sprawował rządy biskupie przez siedemdziesiąt lat. Do jego uczniów należeli św. Ireneusz i pisarz Papiasz. To Papiasz zapisał, że jego mistrz znał św. Jana i innych, którzy oglądali Jezusa.
Chociaż Polikarp większość czasu spędzał w Smyrnie wiadomo jednak o jego wyprawie do Rzymu, do papieża Aniceta, z którym, w imieniu Kościołów Azji Mniejszej, rozprawiał na temat oznaczania terminu Wielkanocy oraz Wielkiego Postu, ponieważ między Kościołem Wschodnim i Zachodnim istniała na ten temat różnica. Ustalono, że obydwa Kościoły mogą zachować swoje zwyczaje.
W czasie czwartego wielkiego prześladowania chrześcijan, za panowania cesarzy Lucjusza Verusa i Marka Aureliusza, Polikarp został pochwycony i postawiony przed prokonsulem. Ponieważ nie chciał wyrzec się wiary w Chrystusa został skazany na śmierć przez spalenie. Jednak płomienie nie imały się biskupa tworząc nad jego głową łuk. Wtedy przebito go puginałem a uchodząca z rany krew ugasiła ogień. Ciało świętego zostało spalone, ale pobożni chrześcijanie zebrali jego kości. Dziś relikwie św. Polikarpa znajdują się w kościele św. Ambrożego w Massinie koło Rzymu.

Świadectwo jego męczeństwa - "Martyrium Policarpi" - jest jednym z wcześniejszych przedstawień pasji chrześcijańskiej.



***


Kto w sobie nie nosi nieba, ten szuka go daremnie w całym wszechświecie.

(Carl Sonnenschein)






Opracowała Maria Krasnosielska