Św. Benedykta Józefa Labre, żebraka
16 kwietnia

Benedykt urodził się we Francji w roku 1748. Jego rodzice dawali mu przykład chrześcijańskiego życia i troszczyli się o jego wychowanie.
Benedykt od najwcześniejszych lat, nawet za drobne przewinienie, zadawał sobie surową pokutę. Kiedy miał dwanaście lat zaczął uczyć się łaciny. Po czterech latach porzucił naukę, nie rozstawał się natomiast z Pismem Świętym, które traktował jako drogowskaz na ścieżce swojego życia. Postanowił wstąpić do zakonu - wybrał trapistów, spotkał się jednak z odmową; próbował u kartuzów, wśród których przebywał sześć tygodni, ale i to nie było jego powołaniem. Również próba życia klasztornego wśród cystersów zakończyła się niepowodzeniem. Zaczął więc pielgrzymować żyjąc z jałmużny i praktykując całkowite ubóstwo.

Ostatnie lata spędził w Rzymie. Stopniowo zapadał na zdrowiu.
W roku 1783 zabrano go do domu miłosierdzia, tam zmarł.
Św. Benedykt Józef Labre jest przykładem wschodniego ascetyzmu, nazwany został "Chrystusowym szaleńcem".

***

Owoc trwały rodzi się z czynnego spokoju,
z cierpliwej ascezy wewnętrznej.

(Gianfranco Ravasi)

***

Wstrzemięźliwość, zachowując i regulując wewnętrzny porządek człowieka, daje niezawodne podstawy do realizowania prawdziwego dobra i do właściwego nastawienia człowieka do swojego celu.

(Josef Pieper)

Opracowała Maria Krasnosielska