Św. Bernardyna ze Sieny, zakonnika
20 maja

Bernardyn urodził się w Massa Carrara w roku 1380. Wcześnie stracił rodziców, wychowywała go ciotka (bardzo pobożna), kochając jak własnego syna. Bernardyn pomagał ciotce w codziennych obowiązkach, przykładał się do nauki i nie sprawiał żadnych kłopotów.

Jako franciszkanin z zakonu braci mniejszych posługiwał chorym w szpitalach. Służby nie zaniechał nawet w czasie zarazy (1400 r.) zachęcając swoją postawą innych młodych ludzi do miłosierdzia i opieki nad chorymi.
Cztery lata później przeprowadził reformę franciszkanów przywracając surową obserwę, zwłaszcza pod względem ubóstwa (stąd franciszkanie obserwanci, zwani w Polsce bernardynami, w odróżnieniu od złagodzonej reguły franciszkanów konwentualnych).
Po otrzymaniu święceń poświęcił się Bernardyn głoszeniu Ewangelii. Jego kazania przynosiły wśród ludu wielkie owoce. Przez czternaście lat działał na terenie Republiki Sieneńskiej (gdzie od dawna już kwitł kult Imienia Jezus), stając się w końcu apostołem całej Italii.
W roku 1427 odmówił przyjęcia godności biskupa Sieny, w roku 1431 - biskupa Ferrary a później - Turbino.
W roku 1435 został generalnym przełożonym obserwantów, jednak po pięciu latach wrócił do działalności misyjnej głosząc (mimo podeszłego już wieku) Ewangelię nad Morzem Czarnym i na Półwyspie Apenińskim. Podczas soboru florenckiego (1439 r.) działał na rzecz unii z Grekami.

Mimo zaszczytów, jakimi był obsypywany oraz sławy, jaką zdobył, Bernardyn pozostał człowiekiem pokornym i starał się możliwie najlepiej wykorzystać talenty, którymi Bóg go obdarzył. Gorliwie szerzył nabożeństwo do Imienia Jezus, był autorem traktatów teologicznych i wybitnym kaznodzieją.

Zmarł w roku 1444.

***

Święty to ktoś,
kto odkrył swe największe marzenia
i kto wie,
że Chrystus jest jedyną drogą do ich spełnienia.

***

Prawdziwe życie znajduje się tam,
gdzie miłość jest zdolna do poświęceń.

Othamar Capellmenn

Opracowała Maria Krasnosielska