Wspomnienie św. Jana z Dukli, prezbitera
8 lipca

     Jan urodził się w Dukli (diecezja przemyska) w roku 1414. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Legenda głosi, że studiował w Krakowie, a później wrócił do rodzinnej miejscowości i żył jako pustelnik w lasach.
Do Franciszkanów Konwentualnych wstąpił w Krośnie, prawdopodobnie w r. 1434 -1440. Miał wtedy ok. 20 - 25 lat. Po przyjęciu święceń kapłańskich piastował w zakonie przeróżne stanowiska. Był wybitnym teologiem, światłym kapłanem, dobrym kaznodzieją i kustoszem. Kilkakrotnie został wybrany na przełożonego klasztoru w Krośnie i we Lwowie.
W roku 1463 (pod wpływem Jana Kapistrana, reformatora franciszkańskiego życia zakonnego) Jan wstąpił do Bernardynów. Jako kaznodzieja i spowiednik odznaczał się niezwykłą gorliwością, miał dar prorokowania, nie stronił od pracy fizycznej. W pełnieniu obowiązków nie przeszkodziła mu nawet utrata wzroku.

Zmarł 29 września 1484 r. we Lwowie.
2 stycznia 1733 r. papież Klemens XII ogłosił go błogosławionym.
Jego kanonizacji dokonał Jan Paweł II w czerwcu 1997 roku.

Relikwie św. Jana spoczywają w kościele w Dukli. Jest on patronem Królestwa Polskiego, Wielkiego Księstwa Litewskiego, Lwowa, rycerstwa polskiego oraz archidiecezji przemyskiej.

***

Wszystko, co czynimy, jest tylko środkiem do celu.
Jedynie miłość jest celem samym w sobie, bo Bóg jest miłością.

Edyta Stein

Opracowała Maria Krasnosielska