Wspomnienie św. Marty, dziewicy
29 lipca

   Marta pochodziła z Betanii, miasteczka położonego na wschodnim zboczu Góry Oliwnej, około 3 kilometrów od Jerozolimy. Była siostrą Marii i Łazarza, których Chrystus darzył swoją przyjaźnią. Rodzina cieszyła się ogólnym szacunkiem.
Marta jest wzorem zapobiegliwej gospodyni. Św. Łukasz opowiada, że gdy Jezus odwiedził pewnego dnia dom Marty, ta krzątała się, chcąc Mu usłużyć, zaś jej siostra - Maria - usiadła u stóp Jezusa i słuchała, co mówił. Pan Jezus powiedział jej wtedy: "Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona" (Łk 10, 41). To Marta jednak, po wskrzeszeniu Łazarza, wyznała wiarę w Jezusa jako Mesjasza i Syna Bożego: "Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży" (J 11, 1 - 45).
Legenda prowansalska głosi, że po Wniebowstąpieniu Jezusa Żydzi wprowadzili Łazarza, Marię i Martę na statek bez steru i tak puścili na Morze Śródziemne. Dzięki Opatrzności Bożej wszyscy szczęśliwie wylądowali u wybrzeży Francji, niedaleko Marsylii. Łazarz miał zostać pierwszym biskupem tego miasta, Marta założyła w pobliżu żeński klasztor, a Maria pokutowała w niedalekiej pustelni.

Na Wschodzie cześć św. Marty datuje się od V, na Zachodzie od VIII wieku.
Już w VI wieku na miejscu, gdzie miał stać dom Łazarza i jego sióstr istniała bazylika, a w roku 1187 w Tarasconie (we Francji) odkryto rzekome relikwie św. Marty i umieszczono je we wspaniałej krypcie w tamtejszym kościele.

Św. Marta jest patronką gospodyń domowych, hotelarzy, kucharek, sprzątaczek i właścicieli zajazdów.

***

Istnieje pewna samotność konieczna,
aby odnaleźć siebie samych,
aby zstąpić z powierzchni do sumienia,
aby spotkać misterium, które nas otacza,
aby odkryć Boga.

Opracowała Maria Krasnosielska