Zmarła ok. roku 1259.
Św. Idzi pochodzi prawdopodobnie z Prowansji, żył na przełomie VII i VIII wieku.
Legenda datująca się z X wieku opowiada, że Idzi był potomkiem greckiego rodu królewskiego. Znany był z powodu pobożności i wiedzy, nie pragnął jednak sławy i zaszczytów - chciał pędzić życie z dala od ludzi i uciech tego świata. Dlatego opuścił dom i pożeglował do Francji. Przez wiele lat przebywał w zupełnej samotności (zamieszkał w pustelni). Z czasem jednak po Francji rozeszła się wiadomość o cudach przez niego dokonanych i popularność Idziego zaczęła rosnąć, również król darzył go wielkim szacunkiem.
Ta sama legenda głosi, że król, uczestnicząc w polowaniu, zapędził się za oswojoną łanią, która żywiła Świętego, odnalazł go i zbudował mu klasztor, gdyż Idzi nie dał namówić się do porzucenia samotni. Przyjął do niej jednak kilku uczniów, tworząc w ten sposób początek wspólnoty zakonnej, która początkowo zachowywała ustaloną przez niego regułę, później natomiast przejęła regułę św. Benedykta.
Św. Idzi zmarł prawdopodobnie około roku 712. Był jednym z najpopularniejszych świętych średniowiecza.