Wspomnienie św. Karola Boromeusza, biskupa
4 listopada

   Karol urodził się 2 października 1538 roku w Aronie (Włochy). Ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Padwie, kiedy miał 21 lat uzyskał stopień doktora. Był bliskim współpracownikiem papieża Piusa IV, który mianował go w roku 1560 (jako świeckiego) kardynałem - diakonem. W roku 1563 otrzymał święcenia kapłańskie, a potem biskupie (biskupstwo w Mediolanie objął w roku 1566).

Był niestrudzonym filantropem, zakładał seminaria duchowne, powołał do życia zgromadzenie oblatów św. Ambrożego, prowadził liczne synody, założył Akademię Watykańską, jako papieski sekretarz stanu doprowadził do wznowienia soboru trydeńskiego i do pomyślnego jego ukończenia, wspierał pracę misyjną. Jego głównym dążeniem było stworzenie kleru stojącego wysoko zarówno pod względem przygotowania naukowego jak i wyrobienia ascetycznego.

W czasie epidemii dżumy (1576 - 1577) osobiście troszczył się o chorych i umierających, przewodniczył ulicznym procesjom pokutnym - boso, z powrozem na szyi i krzyżem w ręku. Osobisty majątek rozdał ubogim. Był surowy dla siebie, pobożny i całkowicie oddany wyczerpującej pracy duszpasterskiej.

Karola Boromeusza łączyły przyjazne stosunki z kilkoma Polakami (np. biskupem włocławskim Stanisławem Karnkowskim, królem Stefanem Batorym i bratankiem króla - Andrzejem).

Zmarł (na febrę) 3 listopada 1584 roku. Kanonizowany został przez papieża Pawła V w roku 1610.

Jest patronem seminarzystów i duszpasterzy, wzywany jest także w przypadku zarazy.

***

Ktoś, kto nie wierzy w życie wieczne i przeżywa śmierć bez żadnej nadziei,
z pewnością osiąga szczyt całkowitego opuszczenia.

Christian Chabanis

Opracowała Maria Krasnosielska